I teraz do tego na mnie krzyczy. Nawet gdy nic nie robię jest na mnie zły! Co za pokrętny głupek.
Spojrzałem na niego i zmarszczyłem czoło.
- Co mam innego robić? Mam cię nie przytulać, mam przestać marudzić, mam przestać siedzieć cicho. Zdecyduj się wreszcie człowieku bo ja nie wiem jak się mam zachowywać!
- Normalnie się zachowuj...- rozluźnił się.- Nie macaj mnie i nie fochaj się o byle co.
- Ja się nie focham o byle co.- pokazałem mu język.- Po prostu chciałem się przytulić, ale pan nietykalski nawet się tego nie umie domyślić.- fuknąłem.- Niepotrzebnie tamto mówiłem.- przytuliłem do siebie kota i zacząłem go miziać.
Wtedy Phantom zamilkł, a w przedziale nastała krępująca cisza. Zaczęła mnie już porządnie wkurzać nasza sytuacja. Położyłem kota na siedzeniu i zdeterminowany by podjąć nowe kroki i wrócić do starych przyzwyczajeń podszedłem do Phantusia i usiadłem mu na kolanach okrakiem. Widać, że bardzo się zdziwił ale nie reagował.
- Phantuś~!- uśmiechnąłem się szeroko, oplotłem ręce wokół jego szyi i przybliżyłem twarz do jego.- Jak bardzo mnie lubisz~?
[Phantom?]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz