Gdy wreszcie wyszedłem stamtąd, czułem, że właśnie nadeszła TA chwila.. rąbnąłem Williama z całej siły w łeb i nawet jego wcześniejsze "przeprosiny" nie pomogły mi ostudzić własnej złości.
- Zwariowałeś!? - krzyknąłem - Co ci do tego pustego łba strzeliło.. - kot usiadł obok nas i patrzył to na mnie, to na Willa, jakby rozumiał doskonale sytuacje i z zaciekawieniem oczekiwał rozwoju wydarzeń - Na mózg ci padło?
- Nie. - skrzyżował ręce na piersi i strzelił focha - Ja po prostu nie chciałem, aby ta "kelnereczka" się do ciebie tak bezczelnie przystawiała. To wina tej gnidy! Mówię ci!
- Nie wykręcisz się.. - spochmurniałem i pokręciłem głową - ..myślałem, że chodź trochę mnie jednak lubisz, ale ty całujesz mnie przy ludziach, wbrew mojej woli i w dodatku cię to bawi. - wziąłem paczkę pod pachę i ruszyłem w jakąś losową stronę, byle dalej od Willa - Towarzystwo takiej osoby nie jest niczym przyjemnym.
<Williamie?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz