- Śniła mi się... - spojrzałem na niego - ..rzeczywistość. - spojrzał na mnie zaskoczony, nie rozumiejąc o co mi chodzi. - Do dzisiaj mi się ona śni. - rozejrzałem się po pomieszczeniu - Teraz też.
- Hę..? - uniósł brew - Nie obudziłeś się jeszcze dokładnie, tak? - zaczął poklepywać mnie po policzkach - To już nie jest sen, Phantom. To ja, poznajesz? William~! - uśmiechnął się uroczo - A teraz zróbmy sobie śniadanko.
- To co mi się śniło, też nie było snem. To było prawdziwe zdarzenie. Teraz, gdy się tak nad tym zastanawiam, wiem, że miało ono miejsce. Jednak nie potrafię odgadnąć, kiedy mogło się wydarzyć: jakby w pewnym momencie moje życie się urwało. Nie zauważałem tego do teraz, ale pomiędzy wygnaniem z ojcowskiej wioski, a moim przybyciem tutaj, jest czarna dziura, w którą bałem się zagłębiać. Ale teraz TO do mnie wraca. - przegryzłem paznokieć.
- Masz wyrwę w pamięci..? - Will spojrzał na mnie zatroskany - Tak podejrzewasz, tak? To dlatego się mnie pytałeś, jakie to uczucie? Co dokładnie ci się śniło?
- Śniła mi się straszna śmierć. Czułem, jak część mnie umiera i rozpada się w nicości. - zadrżałem i wtuliłem głowę w kolana - Zostaw mnie. Muszę pomyśleć.
- Hm? - William zmarszczył czoło - Czy skoro masz problem, to nie powinniśmy go rozwiązać wspólnie? Nie ufasz mi, osobie z tak licznymi amnezjami, że tylko ci z alzheimerem mają więcej..? Kto lepiej..
- Nie chodzi o to. - mruknąłem - Martwię się o twoje życie. - łypnął oczami niezrozumiale - Więc mnie zostaw na jakiś czas.
<William?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz