Nie sądziłem, że właśnie tam mnie zabierze. Szpital znajdował się w starej części Miasta, upadł już całkiem dawno. Kiedyś zapytałem o tę budowlę, ale zbyto mnie i powiedziano jedynie, że był to stary psychiatryk. A więc to tam mieszkał Will w dzieciństwie?
Stanęliśmy na progu, wpatrzeni w rozwalone drzwi. Mężczyzna wyglądał na zszokowanego, ale możliwe, że teraz sobie przypomni. Całą prawdę o tacie, szpitalu i jego obecnym życiu. Chciałem poczekać aż to się stanie, ale ponownie przemówił do mnie głos z głębi mojego jestestwa.
Nie czekając ani chwili dłużej, złapałem chłopca za włosy i rąbnąłem jego głową o cement. Nie rozprysła się jednak w drobny mak, co spowodowało jednocześnie zawód i radość. Co ja w sumie robię? Kocham Willa, więc czemu miałbym chcieć go zabić? Dlaczego tak mocno nim uderzyłem..?
- William! - wrzasnąłem jak poparzony - Will, Will, słyszysz? Żyjesz, masz żyć! - wziąłem go na ręce i starałem się ocucić, ale był zupełnie bezwładny. Na szczęście oddychał - Ludzie... - spojrzałem przerażony na kroplę spływającą mu po policzku z ust - Co ja wyprawiam....?
Wszystko jest dobrze. Coś nagle mnie uspokoiło. Po prostu wyjmij nóż z jego kurtki i zatłucz go tu i teraz...
- Racja.. -westchnąłem i zacząłem szukać narzędzia w jego ubraniu - Zaraz, co?!
<Willliam?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz