- Wybacz, ale nie dostrzegam sensu naszej konwersacji. - burknąłem - Nie umrzesz więc po co mam się zastanawiać co by się stało, gdyby cię zabrakło? To strata czasu i tyle.. po co myśleć co by się stało gdyby, zamiast sprawiać by do tego nie doszło.. ludzie którzy próbują zapomnieć o swoich problemach w ten sposób jedynie tworzą kolejne.
- Plączesz się Phantuś.. - mruknął - ..a ja po prostu chcę wiedzieć.. szkoda by ci było?
- Pewnie. - mruknąłem po prostu i położyłem się obok niego - Skoro już się do ciebie przyzwyczaiłem to paskudną sprawą byłoby, gdyby nagle ciebie nie było. - westchnąłem - Ale jak już mówiłem: przeżyjesz, więc nie mam się o co martwić.
- Skąd wiesz, że przeżyję..? - spytał ochrypłym głosem, a ja spojrzałem na niego zaskoczony.
- Bo jesteś małym, niezniszczalnym gnojkiem. - uśmiechnąłem się - Dlatego wiem, że przeżyjesz. - pocałowałem go w policzek - Tacy jak ty nie umierają po jednym oderwaniu połowy mięśnia ramienia. Tacy jak ty żyją nawet po amputacji całego ciała..
- Jasne.. - uśmiechnął się trochę ponuro - ..zimno mi. Tak nagle. I strasznie. Ja chyba naprawdę umieram.
- Niemożliwe. - wszedłem do niego pod kołdrę i przytuliłem - Nie umierasz. Nie umrzesz.
- Mówisz tak aby pocieszyć siebie, a nie mnie, co? - zaśmiał się - Przyznaj się. - pokręciłem głową i zamilkłem. - Jeśli to przeżyję obiecujesz, że kiedyś pójdziemy razem do łóżka~?
- Nawet w obliczu śmierci nie przestajesz o tym myśleć? - parsknąłem - Jasne, gnojku. Prędzej czy później i tak byś mnie doparł, co?
- Racja. - westchnął.
<William?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz