Spochmurniałem, naprawdę wściekły. Ale bynajmniej nie na Willa, który nie miał złych intencji. Bardziej na Bezimiennego.
- Przepraszam.. - czułem na moich policzkach nieprzyjemne ciarki i naprzemienny chłód oraz gorąco w całym ciele - ..nie powinienem był krzyczeć.. - spuściłem głowę. Byłem zmarnowany, jak przeżuta przez psa praca domowa.
- Phan...? - Willuś przyglądał mi się wyraźnie skołowany. Przechylił głowę i zaczął bacznie mi się przyglądać - Ej, coś się stało..? - pogładził mnie po włosach - Nie mów mi, że płaczesz.
- Nie, no co ty.. - podniosłem głowę. W sumie nie płakałem, ale tak dla pewności przetarłem oczy. Żeby nie było, że coś mi zbłądzi po policzku - Ja też chcę żebyś przeżył.
- Phantom.. - Williamem wstrząsnął jakiś dziwny dreszcz - ...powiedział mi coś z uczuciem.. - drgnął jakoś dziwnie - O Mieczysławie Puchaty! - krzyknął - On przemówił ludzkim językiem~! - krzyknął uradowany, aż głowa Seion odwróciła się lekko w naszą stronę - Czuję się taki boski!
<William?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz