Te słowa jakoś mnie tak dźgnęły prosto w serce. Przecież skoro go kocham, to oznacza, że wybrałam go sobie i będę szczęśliwa spędzając z nim swój czas. Nie ważne, że nie widzi. W czym to była przeszkoda? Potknie się, rozwali coś od czasu do czasu, może nie pójdzie ze mną wszędzie tam gdzie chcę, ale to nie oznacza, że nie będę szczęśliwa.
- Bo widzisz.. - wyrwał mnie z zamyślenia - ..szczerze powiedziawszy myślę, że twoja miłość do mnie jest tymczasowa.. - uniosłam brew z niedowierzaniem - ..typowa dla ludzi w twoim wieku. Pierwszy raz zobaczyłaś kalekę na oczy i jesteś tym podniecona, być może uaktywnił ci się instynkt opiekuńczy, ale to, że chcesz o mnie dbać o nie wszystko.. bo widzisz... - wyrwałam się z jego uścisku.
- Czyli o to chodzi? - spytałam - Wątpisz, że cię kocham, tak?!
- Nie. - warknął - Chodzi o to, że jesteś młoda i piękna. Zaczekaj te parę lat i zwiąż się z kimś, kto da ci szczęście, a nie z kimś, kto będzie jedynie dla ciebie utrapieniem, rozumiesz? - poczułam, jak łezka mi się kręci w oku - Widzisz? Nie wiem jak reagujesz na moje słowa, ponieważ nie widzę twojej twarzy. - usiadł - To taka najmniejsza moja wada. Czy nie czułabyś się lepiej, gdy po powrocie do domu spotkasz kochającego męża, który od razu zauważy, że coś ci się stało i się tobą zaopiekuje, niż kalekę, który przejdzie obok obojętnie? - westchnął - Tak się zastanawiam.
- Rozumiem. - rzekłam, a on zaskoczony odwrócił się w moją stronę - Czyli mam odejść, tak?
<Tsugaru?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz