Przystanąłem i spojrzałem na niego zaskoczony, bo nie spodziewałem się usłyszeć od niego takiego pytania. Sam też nie znałem na nie odpowiedzi, więc zamyśliłem się.
- Teoretycznie bym cię zostawił. - zacząłem - Ponieważ targnąłeś się na życie Krystyny. Ale myślę, że prędzej czy później wróciłbym po ciebie i do końca twojego marnego życia, karmiłbym cię moimi spalonymi kurczakami. - rzekłem dobitnie i znowu ruszyłem, mając nadzieję, że taka odpowiedź mu wystarczy.
Parsknął tylko i ruszył za mną. Doszliśmy w końcu do miasta i stanęliśmy na pierwszej ulicy oświetlonej blaskiem latarni. Na rynku był jakiś szum, więc skierowaliśmy się w tamtą stronę. Nagle w niebo wzbiło się wiele fajerwerków i rozbłysły dziesiątkami barw.
- Chyba jest jakiś festyn.. - mruknąłem gdy znaleźliśmy się pośród tłumu ludzi, kranów i bryczek do których wsiadały śmiejące się dzieci. - Co robimy?
<William?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz