Ten upadek był upadkiem całkiem przyjemnym, nie powiem, że nie. Ale i tak zaraz jak poparzony zerwałem się na równe nogi i zdążyłem spojrzeć na drzwi akurat w momencie, gdy William wychodził. I co tu teraz zrobić? Dziewczyna musiała czuć się głupio bo na nią upadłem i czuła by się jeszcze gorzej, gdybym teraz za kimś pobiegł. Ale z drugiej strony.. Williamowi też pewnie nie było za wesoło.
- Przepraszam cię.. - rzuciłem tylko do brązowowłosej i popędziłem na dwór.
Ślady na śniegu były wyjątkowo trudne do wytopienia, bo nie dość, że było ich tu w cholerę, to jeszcze Will był lekki i bardzo delikatnie stąpał, co powodowało, że jego ślady nie były za głębokie. W końcu jednak udało mi się go dopaść. Szedł spokojnie w jakimś kierunku i nawet nie zadał sobie trudu odwrócenia głowy, gdy do niego krzyknąłem.
- Will! - wyprzedziłem go i stanąłem przed nim - Pozwól mi wytł.. - spojrzał na mnie wrogo i popchnął mnie na śnieżną zaspę -..Will...
- Zostaw mnie! - krzyknął - Idź i wracaj do tej swojej..
- Williamie. - wygramoliłem się ze śniegu i stanąłem przed nim - Ja ją znam od pięciu minut, a to, że się na nią przewróciłem, było dziełem najzwyczajniejszego zrządzenia losu. Nie zdradzam cię, jeśli o to mnie podejrzewasz.
- Ta.. - burknął i otarł rękawiczką twarz - ..jasne, bo ci uwierzę.
- Naprawdę.. co mam zrobić, abyś mi uwierzył?
<Will?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz