Victor bawił się kluczami. Podrzucał je w dłoni, obracał srebrne kółka wokół palców. Usta miał zaciśnięte w wąską kreskę. Ciemne włosy długości 5 cm stały mu na głowie, jakby ktoś poraził go prądem. Nawet nie musiał używać żelu. Błękitne oczy schował za zasłoną z powiek. Cały wydawał się być spięty.
- Witaj, mężczyzno -uśmiechnęłam się szeroko.- Czyż nie cudowną mamy chlapę na dworze?
- Miałaś być za 30 minut -powiedział cicho i podniósł głowę. Jego złamany głos wiele mi powiedział. Wiedziałam, że muszę skończyć z żartami, bo sprawa musiała być naprawdę poważna.
- Przepraszam, długo czekałam na taksówkę -wytłumaczyłam się szybko i ściągnęłam jaskrawożółty płaszcz przeciwdeszczowy.- Dlaczego mnie wezwałeś?
- Musisz to zobaczyć.
Poczułam przeszywający mnie chłód.
***
Wyjątkowo zamiast przejść do sali przesłuchań podążyliśmy do pokoju technicznego. Moje kalosze z nieprzyjemnym plaśnięciem odrywały się od podłogi. Udawałam, że tego nie zauważam. Victor zamknął za mną drzwi i odetchnął.
- Dobrze się czujesz? -zapytałam, marszcząc brwi.
- Nie -odpowiedział szczerze. Podszedł do komputera, wybrał odpowiedni plik i tylko rzucił:
- Patrz.
Więc patrzyłam. Z każdą sekundą groza dotykała mnie coraz bardziej. Wideo wyłączyło się, alarmując to cichym: pff.
- Czy to była twoja siostra? -W końcu udało mi się wydusić.- Przecież ona nie żyje od trzech lat!
- Jak widać żyje. W przeciwieństwie do tego stróża, którego zamordowała.
***
Victor stał, jak zamrożony, obok automatu z napojami, a ja przeszukiwałam szaleńczo torebkę. Wiedziałam, jak musiał się czuć.
3 lata temu, gdy był jeszcze krawężnikiem, dostał zakodowaną wiadomość z telefonu na kartę, że jego siostra została porwana i jeśli nie przyniesie dokumentów z archiwum dotyczących nierozwiązanego śledztwa z 1989, to jego siostra zginie. Victor nie miał takiej władzy, nawet nie mógł wejść do środka, a co dopiero wynieść materiałów. Powiadomił kryminalnych, wiedząc, że to jego jedyna szansa. Po 23 godzinach otrzymał filmik na kasecie z egzekucją swojej siostry. Miała na imię Delinne.
- Nie mogę znaleźć mojego portfela -wysapałam. Coś mi nie pasowało. Wyjęłam niebieską, postrzępioną wstążkę.- Nie miałam takiej.O boże, pomyliłam torebki. Moją ma ta dziewczyna z taksówki!
<cd. Isabelle>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz